[M] Ideał

chii

Ellie była piękna, mądra. Mówiono że niczego jej nie brakowało. Wszyscy zakochiwali się w jej dużych, niebieskich oczach, w których można było się zatopić. Włosy lśniły, błyszczały, były bardzo długie. Każda z kobiet zazdrościła jej tego. Ellie zwano ideałem. Jednak nikt nie spoglądał na jej duszę, która była nie ciekawą stroną dziewczyny. Zapatrzona sama w sobie nie umiała wyszukać wad. Bała się tego że może jakieś napotkać. Pozostawała w wierze że jest taka jak ją opisują. Zbliżył się czas na dwudzieste pierwsze urodziny. Mogła zabłysnąć jakimś swym talentem na związanej z tym uroczystości. Zasiadła do fortepianu. Dotknęła jeden klawisz. Nie spodobało jej się brzmienie. Stwierdziła że jest dość mocne, nie jest delikatne jak ona. Dostrzegła w nim brak tego czego oczekiwała. Spuściła głowę na dół. Nie miała pojęcia co teraz zrobi. Widziała tylko w sobie zalety, a w niczym, ani nikim innym nie. Podeszła do okna. Zobaczyła swoje odbicie, a na twarzy smutek. Od kiedy taka piękność może się smucić? Nie mogła. Więc prędko nastawiła się do tego że może grać na innym instrumencie, niż ten marny fortepian. Chwyciła skrzypce i smyczek. Przejechała nim po strunach, a dźwięk nie wyobrażalnie ją drażnił. Do pokoju weszła jej macocha. Brzydka, nie zauważalna, ale utalentowana. To dzięki niej te wszystkie instrumenty, obrazy, rzeźby znajdowały się w domu.
Powiedziała do Ellie słowami, które przechodziły z pokolenia na pokolenie. "Ucz się być muzyką, poczuj że możesz nią żyć, poczuj jakbyś umiała grać od dawna". Wydawało się że te słowa do niej przemówiły. Jednak nie chciała powracać do rzeczy o, których nie miała pojęcia. Oznajmiła że zaśpiewa piosenkę, której tekst sama napisze. Minął dzień, a kartka była pusta. Nadszedł czas na naukę śpiewania. Po wydobyciu pierwszego dźwięku, powiedziała że strasznie się męczy i że nie da rady. Macocha zrozumiała fakt. Nie jest taka idealna, żyje złudzeniami. Bacznie się przyglądała temu co Ellie zamierza zrobić. Kolejnego dnia wróciła do fortepianu. Nadeszły urodziny. Wszyscy uśmiechali się do stojącej na małej scenie Ellie. Zasiadła do fortepianu. Zaczęła grać. Niektórzy nie mogli powstrzymać się od łez, tak podobała im się muzyka jaką stworzyła. Macocha weszła na przyjęcie. Usłyszała melodię grającą przez Ellie. Była fałszująca. Nie można było tego słuchać. Po przyjęciu każdy gratulował talentu jaki miała Ellie.
Nagle rozbiegła się przepiękna muzyka ze starego pianina, stojącego za sceną, na której występowała jubilatka. Wszyscy zaproszeni poszli do domów, nie zaciekawiła ich ona. Uważali że jest tu tylko jedna dusza artysty o imieniu Ellie. Choć nie było to prawdą, oni tego nie zauważyli. Nie dostrzeżona macocha, dalej grała na swym pianinie, które kiedyś przyniosło jej rozgłos i sławę, o której nikt niestety już nie pamięta...

Melpomene

Dobra. Co było ok... Poruszasz interesujący problem idealizmu i zapatrzenia w siebie. Fajnie (no tak...świece cudownym przykładem...żeby na forum literackim używać "fajnie"... i to jeszcze sam moderator... cóż... mod też człowiek :P ) też kreujesz bohaterkę. Ciekawie zastawiasz główne postaci. Kontrast dodatkowo podkreśla to, co ważne w opowiadaniu. Zastanawia mnie tylko zakończenie. Ludzie może i ślepną, na wady gdy widzą ładną buzię, ale nie głuchną. Trochę to przerysowane.
A co poza tym? Leży interpunkcja, leży stylistyka. Powiem po raz kolejny pierwszym czytelnikiem naszego dzieła powinniśmy być my sami. Wtedy eliminujemy powtórzenia (bo język polski jest bardzo bogaty) i głupie zwroty pt. "Powiedziała do Ellie słowami" (albo przemówiła do albo powiedziała słowa... co za dużo to nie zdrowo :P ).
Tak czy inaczej jesteś młoda i masz mnóstwo czasu na rozwijanie swoich umiejętności. A my jesteśmy tu po to by sobie pomagać, nie? :P

Sinaah

Suma sumarum zgodzę się z moja poprzedniczą. Pomysł jest szalenie ciekawy i intrygujący. Ale taka moja mała rada: nie bój się tworzyć troche dłuższe zdania. Jeśli wydaje Ci sie ono za krótkie przeczytaj je sobie na głos. Ma brzmieć prawie jak melodia w uszach, czyli ma być dźwięczne, rytmiczne i niedrażniące, zupełnie tak jakbyś z kimś rozmawiała.
Trzeba popracowac nad interpunkcja i różnorodnościa słów, ale jak na teraz to i tak jest naprawdę dobrze. Ćwicz, nie poddawaj się a napewno będzie coraz lepiej.. :3

Mogget

Interpunkcja to u Ciebie szaleje. :)