Gdy ciemność nastała

Malahit

Szczerze mówiąc, to moje dośc 'dziewicze' podejście do poezji... wiec prosze nie bic mocno ^^'

Znów, biegnijmy razem w noc
Gdzie Księżyc mój brat
Ciemność moja siostra
Cichy wiatr, przyjaciel,
strąca czarne liście na czarną trawę
Gwiazdy, krople srebra na atramencie nieba

Bój się, człowiecze!
Raduj wolna duszo!
Patrz, jak po ziemi stąpają zapomniani bogowie
Cicho, cichutko, coraz ciszej
Kiedy wiara w magie zmroku w człowieku zamiera

Melpomene

A mnie tam się podoba. Szczególnie druga część. Ładnie brzmi, jest melodyjny, posiada urozmaicenia w postaci środków stylistycznych (metafor, epitetów, dopatrzyłam się nawet przerzutni :P ). Sama nie wiem co jeszcze powinnam powiedzieć. Może to, że lubię kiedy wiersz nie kończy się od tak. Poezja jak muzyka, dobra powoli cichnie zostawiając miejsce na przemyślenia. Jej ostatnie nuty jeszcze długo po zakończeniu symfonii pobrzmiewają gdzieś w pamięci. Twój wiersz właśnie taki jest. Nie milknie od razu tylko powoli, jak noc ustępująca miejsce porankowi.

Alix

W tym wierszu było coś, co nie pozwala ot tak przejść obok. Nie, tu trzeba przystanąć. Zastanowić się nad prawdziwym sensem utworu. I myślę, że każdy dojdzie do innego wniosku. Naprawdę, to ci się udało. Tylko "magie" psuje końcowy efekt.
W całości popieram Melpomene.