Stalowe nie-życie.

Sinaah

Stalowe nie-życie.

Mechanicznych robotów pręty pospawane,
Jak żyły ludzi w ciele poprzeplatane,
Imitują życie nieudane
Cielesnych istot tak bezsensu wybrane.

Marzą o uczuciach i sercu w piersi skrytym,
By nie być metalem kwasem obmytym.
By mieć skórę i myśli -
Chcą być nam zwyczajnie bliżsi.

Tak wielkie stosy na złomach płoną
W rozgrzanym metalu ich bracia toną
A oni bezradnie patrzą jak znikają
I w innym stopie się odradzają.

To jedno wspólne z maszyną dziś mamy,
Że to co w śmiertelnym ciele skrywamy,
Nie jest niczym innym jak duszą co w sobie skrywamy...

Melpomene

Po przeczytaniu twojego wiersza doszłam do paru faktów. Po pierwsze: Potrafisz pisać prawdziwą poezję. Po drugie: Twoja prawdziwa poezja ma kształt prawdziwej poezji. Po trzecie: Złąpałm się na tym, że zaczęłam twój wiersz (który jeśli mnie wzrok i pamięc nie myli jest sonetem...włoskim?) rozbierać na części. Nie ma to jak pranie mózgu zrobione przez naszą cudowną polonistkę (bez nazwisk ;p).
A co do tematu. Niezwykłe ujęcie świadomości przedmiotów. Wiem, a raczej przypuszczam, że wiersz miał się odnosić raczej do tych robotów z przyszłości. Ale tak sobie pomyślałam... mimo że sprzęty jak lodówka, toster czy zmywarka, nie mają świdomości, to i tak się do nich przywiązujemy. Czyż myśl że pralka, która służyła naszym mamom znim my byliśmy na świecie, a teraz ją wyrzucamy, nie jest przygnębiająca?
Umiesz pisać wiersze, bo dobry to taki, który skłania do przemyśleń nad treścią :)

Sinaah

Ehehehehe.. ja już nawet nie rozbieram na części ani nie sprawdzam czy pasuje do jakiegoś schematu moja praca. Piszę jak czuję, a czuję to co widać. Staram sie przelewać swoje myśli i odczucia, własne emocje w słowa, które potem moze pozwolą innym zrozumieć mój pogląd na swiat czy tylko niektóre jego elementy.. Mam nadzieję też, ze takie prace nie będa odstraszać a przyciągać i właśnie skłaniać do refleksji na różne tematy.. No i osobiście nie uważam, że potrafię pisac poefje, wiersze czy inne liryki...